مصلحت

این روزها در دلم واژه های سیاسی بد بو شده اند.

مصلحت اندیشی، به صلاح مملکت فکر کردن، صالح مقبول، اداها و ژست های متعفن ...

این میانه دل به بصیرت فقیهی بسته ام که مومنانه به میدان آمده است و عرف معمول سیاست ورزی علمای دین که پرهیز از مداخله بوده است را به هم زده و در میانه میدان از عزیزی دفاع میکند. و این همه را فدای عمر پر برکت هشتاد ساله خود خواهد کرد.

سیاست مرز بی درمانی است وقتی حکمت در دلهای اهل قدرت جایی نداشته باشد.

سیاست بازی و قلدری مابی تو را از فیلتر شورای نگهبان رد خواهد کرد و صفا و بصیرت به سکوت و رضا وادارت میکند.

زمانه بدی است.

دیدار یار

امروز توفیق داشتم با جمعی که آقا گفتند منتظرشان بودند خدمت رهبرم،امامم، و ولی امرم برسم

توفیق داشتم که لبخند شان را ببینم 

توفیق داشتم که دست بوس شان باشم 

من کجا و این چیزها کجا

بار مسئولیت این دیدار، مستی این دیدار، تلخی این انتظار رهبر برای کوچک ترین کارها،

برای هر که این متن را می خواند و دل در گروی ولی فقیه و نائب امام زمان دارد. ایشان سخت دغدغه فرهنگ دارند.حضرتشان حتی بیشتر از امر سیاسی از امر اقتصادی ،...

کمی به خود بیاییم. 

بغض امان نمیدهد