مصلحت

این روزها در دلم واژه های سیاسی بد بو شده اند.

مصلحت اندیشی، به صلاح مملکت فکر کردن، صالح مقبول، اداها و ژست های متعفن ...

این میانه دل به بصیرت فقیهی بسته ام که مومنانه به میدان آمده است و عرف معمول سیاست ورزی علمای دین که پرهیز از مداخله بوده است را به هم زده و در میانه میدان از عزیزی دفاع میکند. و این همه را فدای عمر پر برکت هشتاد ساله خود خواهد کرد.

سیاست مرز بی درمانی است وقتی حکمت در دلهای اهل قدرت جایی نداشته باشد.

سیاست بازی و قلدری مابی تو را از فیلتر شورای نگهبان رد خواهد کرد و صفا و بصیرت به سکوت و رضا وادارت میکند.

زمانه بدی است.